«استاد می گوید:
-عزیزم،باید مطلبی را به تو بگویم که شاید ندانی.مدتی فکر کرده ایم که چطور این خبر را به تو بدهم که شنیدنش برایت دشوار نباشد...چه رنگ و لعاب درخشانی به آن بزنم...وعده بهشت رااضافه کنم...تصویرهای ابدیت را...با ایما و اشاره درباره آن توضیح دهم...اما اینها به درد نمی خورد.یک نفس عمیق بکش و خودت را آماده کن.باید رک باشم و یقین داشته باش از آنچه به تو می گویم،اطمینان کامل دارم.این یک پیشگویی خطاناپذیر و بی هیچ تردیدی درست می باشد.موضوع از این قرار است:
-تو خواهی مرد!مرگ تو ممکن است فردا باشد،یا پنجاه سال دیگر؛اما زدتر یا دیرتر...خواهی مرد،حتی اگر دلت نخواهد که بمیری!حتی اگر نقشه های دیگری داشته باشی.درباره آنچه که می خواهی امروز،فرداودر بقیه عمرت انجام دهی،به دقت فکر کن.»(برگرفته از کتاب مکتوب،نوشته پائولو کوئیلو،مطلب شماره 21)
صبر کنید،فقط یک لحظه.میدانم که در این دنیای پر مشغله پیدا کردن یک لحظه فراغت بسیار دشوار است.اما به همه دشواریش میارزد.این سؤال را از خود بپرسیم :در تمام لحظات گذشته چه کارهایی را انجام داده ایم؟
فکر کنیم میخواهیم با زمانی که خداوند در اختیارمان قرار داده تا با آن شاهکاری خلق کنیم تا کنون چه کرده ایم؟یک لحظه تأمل کنیم،ببینیم در کجای این زمان از دست رفته میتوانستم به یک همنوع کمک کنیم و این کار را نکرده ایم؟در کجا میتوانستیم از این زمان بهترین استفاده را داشته باشیم و کاری کنیم که خداود از دادن این فرصت برای خلق شاهکارمان خشنود است و رضایت دارد؟نمیدانیم که انتهای خط زندگی ما در کجاست ،پس تا هنوز فرصت برای جبران هست سعی کنمی اشتباهات گذشته را جبران کنیم .از همین لحظه تصمیم بگیریم دیگر اشتباهاتمان را تکرار نکنیم.امیدوارم که از این فرصت باقی مانده بهترین استفاده را ببرید.
